بنام خدا - بهروز فرهادیان– 26 اسفند 1398 farhadian827@gmail.com
وسعت جهان
پیرامون جهان مادی ، سوالات متعددی پیش آمده از جمله درباره وسعت آن کنجکاوی شده است . قبلاً می پنداشتند زمین مرکز عالم است و همه موجودات به گِرد زمین و انسا ن می گردند . این تصور ، مورد پذیرش بزرگان دینی آن زمان هم بود .
اتفاقاتی که بعد از بیان نظریه کپرنیک پیش آمد ، منجر به تفسیر جدیدی از حرکت کره زمین و گستردگی جهان شد . اکنون بر پایه همان نظریه ، جهان به گونه ای شگفت انگیز تفسیر می شود . در این تفسیر ، انسان و کره زمین از مرکزیت منظومه شمسی خارج شده و جای خود را به خورشید دادند . این نظریه عصر رنسانس را جاودانه کرد . نظریه ای که تفسیری نو از جهان هستی ارائه می کرد و کلیسا نشینان را علیه خود شوراند .
نظریه های فوق ، جهان هستی را محدود و به تعبیری "کوچک" می دانستند . رشد تجهیزات و ابزارهایی که یاری رسان دانشمندان و پژوهشگران شدند ، مقدمه نگرش تازه ای به جهان بودند به شکلی که به گسترش جهان در افکار مردم می انجامید . جهان کنونی چنان گسترش یافته که تصور آن هم مشکل است . مثلاً قطر کهکشان راه شیری را حداقل صد هزار سال نوری می دانند . برخی می گویند در جهان میلیاردها کهکشان وجود دارد . نور دورترین کهکشان ، پس از سیزده میلیارد سال نوری به زمین می رسد .
در هر کهکشان صدها میلیارد ستاره وجود دارد و در جهان هستی حدود ده هزار میلیون میلیون میلیون ستاره وجود دارد که از شن های روی زمین بیشتر هستند .
با این گستردگی جهان ، کسانی که گردنکشی کرده و به دستاوردهای دیگران چنگ می اندازند یا چشم طمع به دارایی دیگران می دوزند ، از زندگی و جهان چه برداشتی دارند ؟ این دانش اگر به اصلاح رفتار انسانی منجر نشود به آشکار شدن تمایلات نفسانی کشیده می شود .
کوچک بودن انسان در برابر عظمت و بزرگی جهان هستی آشکار می شود . اما این همۀ یافته نیست زیرا تا آنجا که معلوم شده در میان موجودات عالم هستی این انسان است که با اراده و آگاهی به چنین شناختی رسیده یعنی انسان حامل دو آموختۀ متفاوت بوده که موجودی دیگر بدان دست پیدا نکرده است .
درباره این سایت